Woensdag 20 oktober.

Een paar weken pauze gehad. Een paar weken dat we niet naar het ziekenhuis hoefden. Een paar weken waar we van genoten hebben en waarin we de kinderen en kleinkinderen een paar dagen over hebben gehad. Een paar weken die omgevlogen zijn.


Vanavond ben ik gestart met de radiotherapie. Deze ga ik 19 x elke werkdag ‘s avonds krijgen. Het tijdstip is gunstig voor ons i.v.m. verkeersdrukte en er is geen wachttijd, loopt strak op schema. 
Dit nieuwe traject vind ik wel spannend. Niet de behandeling op zich maar wel de bijwerkingen en schade wat het kan aanrichten aan met name het hart en de longen. Ook nu heb ik weer een formulier moeten ondertekenen dat ik op de hoogte ben van de risico’s en deze accepteer. Maar heb ik een keus?

================================================================================================


Donderdag 21 oktober 

Vandaag krijg ik geen bestraling. De radioloog vind dat niet verstandig i.v.m. de injectie Trastuzumab op dezelfde dag zei hij gisteren.  
Er is een uitgebreid bloed- en urineonderzoek gedaan en ik heb m’n 1e injectie Trastuzumab uit de kuur van 10 gehad. Deze is een 4 x zwaardere dosis i.p.v. 3 x wat eerder was gezegd. Het gaat in het bovenbeen en het duurt een paar minuten want het moet heel langzaam ingespoten worden zegt de verpleegkundige. Lekker dan denk ik bij mezelf maar het stelde niet veel voor. Eventuele complicaties verwachten ze niet acuut maar kunnen langzaam ontstaan. Ook dit betreft weer schade aan het hart en hier ben ik nu toch wel wat ongerust over. Hoeveel kan een lichaam hebben? Hoeveel kan míjn lichaam hebben? Ik hoop echt op een beetje geluk dit traject en nu een keer geen heftige reacties. Afwachten dus.

Vandaag start ook de hormoonkuur, 1 x per dag een pilletje. Hier kun je opvliegers van krijgen zegt m’n oncoloog. Zal toch niet waar zijn? Denk je daar vanaf te zijn, begint het feest weer opnieuw. Ook kun je er zwaarder van worden. Néééé, ben al zwaarder door de steroïden. Maar goed, het kán maar hoeft dus niet. Ook hier hoop ik weer op een beetje geluk.

Dussss, terug naar Paleo. 🥝🥦🥬🥑🥩🍳

================================================================================================


Donderdag 28 november

Twee vrienden van ons hebben aangeboden om elk een dag in de week van Arie over te nemen en mij naar het ziekenhuis te brengen. Dit scheelt Arie veel tijd en kan hij zonder onderbreking gewoon z’n werk doen. Dit moet tenslotte ook nog gebeuren. 
vandaag is de beurt aan René en komt hij me keurig op tijd ophalen. We drinken eerst nog even koffie met z’n drieën waarna René en ik de deur uitgaan. Eenmaal in de auto met een fel zonnetje in m’n gezicht besef ik dat ik m’n zonnebril niet bij me heb. Wacht even, m’n zonnebril zeg ik tegen René die net de auto van de oprit afdraait en ik bel Arie om te vragen of hij ‘m even voor me wil pakken en aangeven. Ik kom eraan zegt Arie en vraagt of ik verder alles bij me heb? Je ziekenhuiskaart, mondkapje, portemonnee? Ik controleer de inhoud van m’n tas. Check, check, check maar ik mis m’n telefoon. Terwijl ik druk in m’n tas grabbel voel ik iets van paniek. Sjesus, waar is dat ding en ik krijg het helemaal warm. Wat zoek je? vraagt Arie en ik zeg enigszins in paniek, m’n telefoon!! Ik draai naar links en kijk in de inmiddels groot als schoteltjes blauwe ogen van René die me wazig aankijken en dan zegt hij , voorzichtig alsof ik ‘m zou kunnen bijten met z’n vinger wijzend naar m’n hoofd, aan je oor? 😂😂
Hoe bedoel je ‘chemo brain’? 

================================================================================================

 

Zaterdag 30 oktober

Inmiddels heb ik 7 van de 19 bestralingen gehad. Het gaat goed. D.w.z dat ik me, nu de laatste chemo alweer een paar weken geleden is, langzaam beter begin te voelen. Conditie is nog ver beneden peil maar lig niet meer zo vaak overdag op bed en zit ik nu ‘s avonds weer gezellig bij Arie op de bank i.p.v. op bed. Elk klein stapje is ook een stapje.  
Zit ik nu vanaf vroeg in m’n pyama en m’n sloffen heerlijk met een cappuccino in de zon. Nachtvorst hier en overdag strak blauw, fris en warm tegelijk, heerlijk. Kijkend naar de scharrelende kippen, de alpaca’s die van stal komen, Arie (als altijd) rommelend op het terrein, hondjes aan m’n voeten en de katten rollebollend in de tuin. Ik ben er nog lang niet maar ik kan hier echt zó van genieten.

Life is good. 😊🙏🏻