Maandag 10 januari

Vallen en opstaan. Dat is zo’n beetje wat het de afgelopen weken geweest is. 
Na m’n injectie pal voor de Kerst ben ik twee weken behoorlijk van de kaart geweest. Dit begon op tweede kerstdag ‘s avonds. Wellicht zijn de kerstdagen, die op zich heel erg gezellig zijn geweest, toch iets teveel van het goede geweest. 
Ik begin nu, in de derde week na die injectie en pal voor weer de volgende, weer bij te trekken en dat voelt erg fijn want op deze goede momenten zie ik het ook meteen weer meer zitten. Dan durf ik weer in een goede afloop en een volledig herstel te geloven. Net zoals in de eerste maanden sinds de diagnose borstkanker. In die periode voelde en zag ik nog niks. Alles was nog zo abstract. Kom maar op, dit doe ik even dacht ik toen nog. Maar de therapieën hebben me flink onderuit gehaald. Dit begon met de chemo maar de bestralingen hebben ook een aanslag op mij gepleegd, meer dan ik verwacht had. En nu de immunotherapie die ook weer voor heftige bijwerkingen zorgt. Op m’n echt slechte dagen, dat zijn de dagen dat ik last van m’n hart en longen heb door deze laatste, begin ik soms een beetje de moed te verliezen.  
Simpele dingen niet meer kunnen. Te gammel op op m’n benen te staan. En die onbeschrijfelijke vermoeidheid, het gevoel van totale uitputting. Op dit soort dagen is het soms lastig om opgewekt en positief te blijven. In m’n hoofd wil ik dat wel maar m’n lichaam doet niet mee.