Dinsdag 27 september

Afgelopen vrijdag groot onderzoek gehad. Röntgenfoto’s, cardioloog, bloed en verschillende echo’s.
Nu net terug van de oncoloog en heeft ze het gezegd, ik ben SCHOON!! 🎉 🎈🎊

Een enorme opluchting maar tegelijk voelt het vreemd, leeg zeg maar. 
De afgelopen anderhalf jaar zaten we in een rollercoaster. 
Eentje zonder stuur en rem en met ‘bestemming onbekend’. 
In vliegende vaart zijn we door die anderhalf jaar geracet. 
Diagnose, operatie, 10 chemokuren, 19 bestralingen en 17 immunotherapieën.  
Anderhalf jaar waarin we geleefd werden en gewoon deden wat ons opgedragen werd. Geen keus ook en geen tijd om er überhaupt echt bij stil te staan. Een soort film zonder kop of staart maar wel eentje met een ongelofelijk slecht scenario. 
En dat alles is nu ineens klaar. De rollercoaster is gestopt en we mogen uitstappen. Ik zeg bewust ‘we’ want kanker heb je samen.  
Het gekke is dat ik nu niet zo goed weet hoe ik me moet voelen. Opgelucht en vrij dat wel maar hoe kankervrij ben je eigenlijk? Bestaat ‘schoon’ eigenlijk wel? En zo ja, voor hoe lang? 
Ik heb altijd gezegd: Eens een kankerpatiënt, altijd een kankerpatiënt. 
En zo voelt het nu ook zonder dat ik negatief wil zijn. Ik ben gewoon realistisch en dat is iets anders. 
Komt het er nu dus op neer dat ik ‘gewoon’ weer verder ga en m’n best doe om de draad weer op te pakken en dit gaat de ene dag beter dan de andere dag. Het lijkt wel of de realiteit nu pas echt tot me doordringt. Nu pas realiseer ik mij dat ik echt ziek ben geweest, echt heel erg ziek. Dat ik er twee keer bijna tussenuit geknepen ben maar dat het kennelijk toch m’n tijd nog niet was. En dat is een heel angstig besef kan ik je zeggen. Het leven hangt aan een zijden draadje en het kan zomaar afgelopen zijn. Je kunt nog zo je best doen maar als je lichaam zegt stop, dan is het gewoon op.  
Maar ik ben er gelukkig nog en heb ik nu de taak om heel goed voor mezelf te zorgen om me weer terug fit te voelen.
Ik sport weer in onze eigen gym en dit probeer ik consequent 3-5 keer per week te doen. Anderhalf uur beul ik mezelf af op de crosstrainer, loopband en fiets en lig ik op de grond voor crunch, bridge en planking. En ik ga tot het gaatje want al moet ik mezelf iedere keer opnieuw aanslingeren, als ik eenmaal bezig ben heb ik geen rem. 
Maar het resultaat mag er dan ook zijn. Ik voel me beetje bij beetje energieker worden en van de 8 kilo die er bijgekomen zijn door de chemo-en steroïdenkuren ben ik er inmiddels weer bijna 7 kwijt.   
Maar hier zal ik wel aan moeten blijven werken want door de hormonen die ik al een jaar slik en nog vier jaar zal moeten blijven slikken is het een extra uitdaging. Zwemmen tegen de stroom in en dat is wat ik doe en zal blijven doen. 
Ik ben een vechter weet een ieder die mij van dichtbij kent.

OPGEVEN IS GEEN OPTIE!! 💪🏻👊🏻