• Donderdag 5 mei

Vandaag de voorbereiding voor het onderzoek wat ik morgen ga krijgen, een gastro- en coloscopie. Dit i.v.m. heftige klachten en om uit te sluiten dat daar misschien iets foute boel is. Wordt gedaan onder narcose gelukkig. Nu de hele dag op water en bouillon en een poeder om te laxeren. Feestje dus. 🥴
================================

Vrijdag 6 mei

Voorbereid voor het onderzoek vandaag lig ik op de afdeling waar de specialist me net komt vertellen dat het apparaat voor de gastroscopie kapot is en op dat moment gerepareerd wordt. Voor dit onderzoek zal ik dan nog een keer terug moeten maar dan zal het niet onder narcose gedaan worden. Geen fijn vooruitzicht want ik zie het meest op tegen dit deel. Heb ik weer. 😞 

Ik ben al vele keren onder narcose geweest maar dit keer vond ik het voor het eerst een ietwat nare ervaring. Met wat grappen en grollen neemt de specialist me bij de arm en begeleidt me van m'n bed naar een ander bed waar het onderzoek gaat plaatsvinden: "Zo, wij gaan even gezellig wandelen samen en dan ga je lekker slapen." zegt 'ie. Om het bed staat een heel team me op te wachten. Allen met een brede glimlach en uiterst vriendelijk. Best gezellig hier denk ik nog. Er wordt een beetje aan met getrokken en geduwd om me in de juiste positie te leggen en ik krijg een tuigje om m'n hoofd voor zuurstof. In de kamer ernaast zie ik iemand druk bezig. "Kijk, dat is onze monteur. Die is met het apparaat bezig" zegt de specialist die nog even babbelt met die monteur. Dan komt er een zuster die een klem in m'n mond komt doen. Nog een tuigje om m'n hoofd. Op dat moment voel ik me ineens super oncomfortabel. Ik kan geen kant meer op met al die toeters en bellen en intussen hoor ik een paar harde klikken en lijkt het of er iets in het kraantje in m'n hand gespoten word. Ik kan me niet draaien om te kijken. Lijkt of ik heel zwaar word. Alle gezichten staan op stand 'super lief' maar ik bedenk me dat een martelkamer er ongeveer zo uit moet zien. Al die brede grijnzen maar intussen ben je totaal overgeleverd en heb je niks meer onder controle. Aan het lieve gezicht vlak voor me met een schattig bloemetjes jasje vraag ik, nauwelijks verstaanbaar met m'n mond wijd open door dat plastic ding in m'n mond, of dit nu de narcose is? Zou het zicht op dat roze bloemenveldje bewust zijn omdat de rest in donkerblauw stond? 
De bloemetjes zeggen me met een liefste glimlach "ja". De narcotiseur zegt me aan iets leuks te denken. Kan het nog leuker denk ik bij mezelf en trek in gedachte m'n paard wat ik ooit had naar voren terwijl ik met haar op het strand door de branding bij zonsondergang een galopje trek. Intussen probeer ik ook af te tellen. Één twee drie, verder kom ik niet. 
Hoestend word ik wakker en realiseer mij meteen waar ik ben. Ik hoor iemand zeggen dat het klaar is maar ben te duf. Terug op de kamer komt de specialist me vertellen dat het apparaat net op tijd gerepareerd was dus beide onderzoeken zijn gedaan. Dat is heel fijn! Het goede nieuws: nergens iets kwaadaardigs. Wel heb ik een ontsteking van de maanwand. Waarschijnlijk doordat het slijmvlies kapot is door de chemo. 
Medicatie voor twee maanden en zes maanden op een speciaal dieet. Nou, had erger gekund. Weer een hobbel die we af kunnen strepen.
================================================================================================

Donderdag 19 mei

Gesprek met de oncoloog. Ze vindt dat ik er goed uitzie. Dat is leuk om te horen, voel me ook goed. Injectie 11 van 13 zit erin. Nog even en dan kunnen we ook dit traject, een jaar immunotherapie, afstrepen. Kan niet wachten, ben er wel klaar mee. Aan de andere kant, het afgelopen jaar is voorbij gevlogen. 
================================================================================================

Vrijdag 20 mei

Vandaag een online gesprek gehad met een diëtiste. Zij gaat mij helpen met m'n dieet. Is nu even uitvogelen waar ik bepaalde producten kan kopen.