Woensdag 12 mei 

Het is een vroegertje vandaag. Om 4.30 uur gaat de wekker, douchen en aankleden. Op ons gemak vertrekken we richting Budapest. 
We zijn te vroeg dus nemen we plaats in de hal beneden. Om 7.00 uur gaat alles van start en kunnen we naar boven. We melden ons bij de balie en moet ik hier afscheid nemen van Arie. I.v.m. de Corona maatregelen mag hij na de operatie niet bij mij komen en heeft het geen zin voor hem om te blijven dus gaat hij meteen terug naar huis. Dit voelt wel raar. Morgen zie ik hem dan pas weer. Nog voor hij vertrekt krijgt hij een berichtje van Laci dat hij straks bij de huisarts langs kan voor een Covid vaccinatie. Heeft die Laci weer snel geregeld! 
Ik moet naar de 4e verdieping waar ik word opgewacht. 
Formulieren invullen en naar m’n kamer. Nou, hier is niks mis mee. Twee persoons voor mij alleen. Alles strak en hyper modern met een ruime mooie badkamer.  
Ik word voorbereid voor de operatie en moet er natuurlijk eerst weer mis geprikt worden voordat het infuus erin zit.  
Dat is een beetje jammer want ik heb intussen grote blauwe plekken op plaatsen waar het niet nodig was geweest. De chirurg komt langs en legt nog eens uit wat hij precies gaat doen. In m’n operatie outfit wordt ik in een rolstoel naar beneden gebracht. Ik moet weer voor een echo om de exacte locatie van de tumor te bepalen. Ik krijg 2 injecties in m’n borst en er wordt een soort lange dunne veer ingeschoven. ‘Draad lokalisatie’. Met die bungelende veer aan m’n borst loop ik naar de tietenmartelaar, ziet er lachwekkend uit vind ik zelf. Er worden twee foto’s gemaakt. Die veer i.c.m. de ingespoten vloeistof moeten de chirurg precies laten zien waar hij straks opereren moet. Weer wordt er gekeken d.m.v. een echo en er wordt druk overlegd. Ik word weer naar boven gebracht en even daarna lig ik op de operatiekamer.

Hoe lang het geduurd heeft weet ik niet, vergeten op de klok te kijken. Weet wel dat ik na deze operatie met heel veel pijn wakker werd. Alsof er dwars door m’n borstkas geschoten is. Soort aangeschoten wild zeg maar. Ook moet ik erg hoesten en doet m’n hele strot pijn. Ik mompel wat naar de verpleegster en ze drukt meteen een spuit leeg in het infuus. Lekkerrrrrr. 
Ik zie wazig m’n badjas over de stoel hangen en besef dat ik weer terug ben op m’n kamer. Operatie klaar dus. Ik voel onder het laken naar m’n borst, die zit er nog en ik val weer in slaap. 
‘s Middags krijg ik een beker bouillon en een zakje pretzels en word ik aangespoord dat ik echt iets moet eten. Maar ik heb helemaal geen trek. 🤢 
“Muss!!” zegt de zuster in haar beste Duits. Nou oké dan, als jij daar blij van wordt en ik werk de boel naar binnen. Ik zit rechtop en voel me een hele Piet, althans dat denk ik. Krijg ineens hoofdpijn en al snel word ik heel naar. Begin enorm te transpireren, water gutst over m’n gezicht en voel dat ik neig flauw te gaan. Snel druk ik op de bel en er komt een jonge zuster. Ze kijkt naar me en loopt meteen weer weg. Nou lekker dan. Ik druk weer op de bel want ik voel dat het echt niet goed gaat. Ik wil een bakje, schaal, emmer voor mijn part. De bouillon zuster komt binnen en ziet nog net dat ik zonder knoeien de inmiddels braaf leeggedronken bouillonbeker vol kots. Heb je nou je zin? Zonder iets te zeggen of doen loopt ze weer weg.  
De rest van de dag gaat het goed voor wat ik me herinner want met regelmaat wordt er iets in het infuus gespoten en val ik steeds in slaap.