Woensdag 31 december 

Twee jaar en negen maanden verder. En ik ben er nog. 
Als ik terugblik op deze periode dan schiet er van alles door mijn gedachten. 
Wat is die tijd omgevlogen. Als mijn tumor van het type snel groeiend en agressief niet op tijd ontdekt was dan was ik nu al dood geweest. Hoe zou het mijn allessie vergaan zijn? Zou hij weer gelukkig zijn geworden met een andere partner? Hoewel ik het hem ontzettend gun dat hij gelukkig is ook na mijn dood moet ik hier toch even slikken. 
Nu alles weer ‘normaal’ is en wij niet meer geleefd worden door scans, echo’s, mri’s, infusen, spanningen voor weer een uitslag etc. etc. voelt alles ineens zo anders. Het is leeg, voelt raar. 
Je gaat weer met de stroom mee en de mensen om je heen verwachten dat je weer normaal bent en vooral ook normaal doet. 
Dat als je klaar met met je kuren, behalve de hormoontherapie want die duurt tot eind december 2026, het verder ook allemaal klaar is. 
Maar helaas, dat is niet zo en dat voel ik ook maar aan de buitenkant zie je dat niet. 
Allereerst komt het besef hoe ziek ik ben geweest en hoe ernstig de situatie op een paar momenten werkelijk is geweest nu pas binnen. Nu pas? Ja nu pas! 
Vanaf de dag van de diagnose hebben we in een rollercoaster gezeten. Het overkomt je en hatseflats daar zit je in dat voortdenderende ding die je in een sneltreinvaart over steile hellingen en door diepe afdalingen loodst met scherpe bochten tussendoor waarbij je het gevoel hebt dat je er uitvliegt als ‘ie ineens hard op de rem gaat om vervolgens weer te accelereren. 
Het is me twee keer overkomen tijdens de chemo i.c.m. Trastuzumab dat ik er bijna tussenuit ben geglipt. Dichter bij de dood kun je niet staan en dat gevoel, die angst is niet te omschrijven. Het besef dat je daar geen controle over hebt. Het besef dat je nog zo je best kunt doen om te overleven maar dat je lichaam het einde zelf bepaalt. Het was doodeng. En niet alleen voor mij maar vooral ook voor Arie die een paar keer het moment heeft meegemaakt dat hij dacht dat hij mij ging verliezen. Het doet wat met je, het doet wat met ons. 
Het verandert je voor je leven. Dit is wat de buitenwereld niet ziet en, puur uit onwetendheid natuurlijk, gewoon over je heen walst. 
Mijn oncoloog zei me al eens: Kanker heb je voor je leven waarmee ze bedoelde te zeggen dat kanker de rest van je leven bepaalt. Zelf heb ik altijd gezegd: Eens een kanker patiënt, altijd een kankerpatiënt. Niet omdat ik negatief ben maar gewoon realistisch. 
Je verandert tijdens en na kanker als je chemotherapie hebt gehad. Kanker tast al je cellen aan, ook in je hersenen. Hierdoor kan (hoeft niet) lichte schade ontstaan wat zich kan uiten in een andere beleving van emoties, concentratie verlies, geheugen problemen waardoor conflicten met je omgeving kunnen ontstaan waar wij helaas inmiddels ervaring mee hebben. Ben je ook nog behandeld met radiotherapie dan kan dit al deze problemen nog versterken. 
Aan de buitenkant ziet alles er dus normaal uit dus is het wel klaar voor je omgeving maar dat is het voor de meeste patiënten dus niet.

 

Slecht slapen, soms moeite met concentreren, snel emotioneel, gevoelige dunne huid op handpalmen en voetzolen wat gelukkig een stuk minder is geworden dan tijdens de chemo, droge slijmvliezen, ontsteking gevoelig, broze nagels, gevoelige hoofdhuid. Ik vergeet er vast nog een paar maar is al best een rijtje. 
Laat ik mijn leven erdoor belemmeren? Nee absoluut niet. Kan altijd erger denk ik dan en ben blij dat ik weer mee kan doen al merk ik wel dat ik langer tijd nodig heb dan voorheen na bijvoorbeeld intensieve inspanning, een avond dat het laat is geworden, een dag met bezoek of op bezoek. Maar verder is mijn conditie best goed en ben ik veel buiten voor een lange wandeling.