Maandag 1 november 

Opstaan en doorgaan. Ik heb geen keus dus moet ik er maar het beste van maken. Het gekke is dat, toen ik hoorde dat ik kanker had, ik reageerde zoals ik dat niet van mezelf verwacht zou hebben. Dacht daar veel over na, verbaasde mezelf zeg maar. Nuchter, helder en realistisch terwijl ik normaal gesproken heel gevoelig en best een emokip kan zijn. Voor een ander, niet voor mezelf dus. Mensen uit m’n omgeving begrepen dit soms niet maar ik geloof in het lot en dat je hele leven uitgestippeld is, voorbestemd. Nou, dit is het dus dacht ik op die bewuste dag. Maar ik voelde er eigenlijk niet zoveel bij. Best apart vind ik wel nu ik terugkijk. Je kunt je ook niet echt voorstellen hoe het werkelijk is of voelt als je het zelf niet meemaakt. Het is totaal anders dan je dacht. Nu voelt het ook weer anders dan in de beginfase. Toen was alles nog zo abstract en nu is het letterlijk voelbaar. Nu ook worden en komen de emoties wat heftiger en vaker maar duurt altijd maar heel even. Ik denk dat dat komt omdat m’n weerstand door de chemo nul komma nul is. Het maakt je vatbaarder voor werkelijk alles.  
Kunst is nu voor mij om het heel rustig aan te doen en te accepteren dat mijn lichaam doet wat het wil. En dat is meestal niet wat ík wil. Dat 9 van de 10 x het er niet van komt om te doen wat ik van plan was. Hier kan ik niet altijd even goed mee omgaan want het is zo frustrerend. Ik vind het vaak lastig om te zien dat Arie zoveel doet. Hij is er maar druk mee. En ik lig of zit. Gelukkig heeft hij daar minder last van dan ik en vind ‘ie nog steeds dat ‘ie me af moet remmen. En als ik wel iets doe of gedaan heb, iets simpels als een wasje ophangen of de vaatwasser leegruimen, dan sta ik te net zo te hijgen als onze hond na het frisbeeën. En die heeft dan nog lol gehad.

 

================================================================================================

 

Vrijdag 12 november 

Gisteren heb ik m’n tweede injectie Trastuzumab gehad én bestraling. Dit bij uitzondering want de radioloog is hier niet zo’n voorstander van maar volgens de oncoloog zou het niet zo’n probleem hoeven zijn. Omdat op 1 november, hier een feestdag en afgelopen maandag en dinsdag m’n bestraling wegens onderhoud aan de apparatuur niet doorging, zou ik anders teveel achterlopen. Kan het maar gehad hebben.

Intussen ben ik doodvermoeid en heel wankel op momenten. De oncoloog vertelde me gisteren dat ik het absoluut heel rustig aan moet doen. De soort en intensiteit van de chemo i.c.m. de radiotherapie en de Trastuzumab zijn een flinke aanslag op m’n lichaam en dan met name het hart. Nou, daar ben ik intussen wel achter. Hoewel ik nog steeds probeer zo gewoon mogelijk mee te doen en ik ook nog steeds géén patient wil zijn en absoluut weiger om me als een patiënt te gedragen, moet ik helaas steeds vaker toegeven aan wat m’n lichaam me gebied, naar bed en rusten!!

Dan gaat het ook echt niet meer en lig ik als een goudvis die uit z’n kom gesprongen is te happen naar lucht met het gevoel van een olifant, nou ja een heel kleintje dan anders past het niet, op m’n borst.

Met nog 6 bestralingen te gaan, zit ik nu op tweederde. De injecties gaan elke drie weken door tot en met eind april. Moet lukken!! 💪🏻

Vanmiddag weer naar Budapest, bestraling nummer 14 en dan twee dagen vrij want het is weekend. Deze kleine pauze is wel goed want m’n huid vertoont door de bestraling inmiddels allemaal blaasjes die kapot gaan en voelt niet echt lekker. Driftig smeren met Bepanthen nu. Volgende week de laatste 5 dus moet het nog even volhouden.

 

Het is hier heerlijk herfstweer. We hebben lichte nachtvorst en overdag stralende zon bij zo’n 10-12 graden en zit ik graag nog zoveel mogelijk buiten. Beetje vitaminen opdoen. Alle beetjes helpen. Dus ook nu heel even met een kopje koffie in de zon. Genieten met een hoofdletter. 😇

 

================================================================================================

 

Vrijdag 19 november 

Vandaag heb ik m’n 19e en laatste bestraling, yeeaaahh!🎉

Heel fijn want m’n borst en oksel zien er nu uit alsof ik op de bbq heb gelegen. Zwart, paars en heel erg gevoelig. Met alles dik in de zalf en een wijde blouse aan gaat het wel. Vanaf nu kan de boel gaan helen.

================================================================================================

 

Zaterdag 20 november

Om te vieren dat ik ook dit traject, wekenlang elke dag bestraling, heb afgerond gaan we uit eten en rijden we naar een restaurant in Budapest waar we wel vaker naartoe gaan. 
Ik vind het een hele stap en moet mezelf er ook echt even overheen zetten maar vanavond ga ik naar buiten zónder mutsje.  
M’n haar begint weer te groeien en zit er nu een nog heel erg kort maar glad dekje. 
Arie vindt het stoer en sexy staan zegt ‘ie. Ach, hoe lief. 
We zijn inmiddels in Budapest maar zoekend naar een parkeerplek voel ik me niet erg lekker. Druk op m’n borst en af en toe licht in m’n hoofd. Nee, niet nu!! Zo uitgekeken naar deze avond. In het restaurant worden we, als altijd, hartelijk ontvangen en krijgen we een mooi tafeltje aan het raam. We krijgen de wijnkaart maar houden het bij water en bestellen het voor- en hoofdgerecht. Intussen zit ik m’n best te doen om er leuk en gezellig bij te kijken maar ik voel me ineens prut en word erg onzeker van het drukkende gevoel en hartkloppingen. In gedachten zie ik m’n act in de ambulance van een paar maanden geleden. Niet hier, niet nu denk ik. 
Beter toch maar zo snel mogelijk naar huis en vraag ik Arie een beetje door te eten wat een uitdaging voor hem wordt als ik mijn portie bij hem op z’n bord schuif. De ober is verrast als we al om de rekening vragen. Geen dessert, geen koffie? Nee sorry waarna we na een kleine toelichting ons richting auto spoeden. 
Thuis kruip ik doodmoe maar opgelucht dat we thuis zijn m’n bed in en val vrijwel meteen in slaap. 
We hebben wel leukere etentjes gehad. 

================================================================================================

 

Zondag 21 november

Vandaag houd ik absolute rust onder het toeziend oog van Arie. Gisteren toch iets te enthousiast geweest en heeft m’n lichaam een duidelijk signaal afgegeven. Dinsdag moet ik vliegen, ik ga een paar dagen naar Nederland. In eerste instantie voor een controle in het ziekenhuis maar ook m’n kinderen en kleinkinderen ga ik zien. Hier kijk ik zó naar uit!

Maar ik ga alleen en die gedachte maakt me toch wel nerveus. Reed ik normaal gesproken in m’n uppie op en neer, ruim 1500 km, vind ik deze trip nu toch een hele uitdaging. Ik heb geen vertrouwen meer in m’n lichaam sinds het al wat rare trucs heeft uitgehaald en dat vertrouwen moet ik weer langzaam zien terug te krijgen. Maar dat ga ik vóór m'n vlucht dinsdag natuurlijk niet redden. Rusten dus en energie opbouwen. 
================================================================================================

Dinsdag 23 november

Vandaag vlieg ik naar Nederland waar dochterlief me op Schiphol opwacht. Voel me goed maar wel een beetje spannend allemaal. Adem in, adem uit. Peanuts toch? 
Vol goede moed vertrekken we richting luchthaven. Arie begeleidt me tot aan de douane. Vanaf daar moet ik het alleen doen. 
En dan begint het, heb ik weer. Eerst mag ik niet door het poortje want m’n schoenen moeten uit. Ok, check!
Dan vraagt mevrouw of ik m’n muts af wil doen. Uhh nee, liever niet hier mevrouw, ik heb een chemokuur gehad. Ja ja, zie haar denken. Vervolgens gaan in het poortje de alarmbellen af en word ik uitgebreid gefouilleerd. Daarna wordt er gebeld en komen twee stoere mannen en een dame me ophalen en volg ik naar een ruimte achter. Er wordt nog een dame bijgehaald met een assortiment aan scanners en dan verdwijn ik in een hokje achter een gordijn, de twee mannen blijven wachten aan de andere kant. Grondig onderzoek volgt, onder m’n kleding en in m’n sokken. En muts af natuurlijk. Die wordt goed nagekeken en uitgeschud. Daarna doet een collega hetzelfde. Inderdaad, chemo hoor ik ze tegen elkaar zeggen. Ik vermeld ook nog even m’n titanium heupen i.v.m. de signalen in het poortje. Met een blik van medelijden en een lieve glimlach mag ik door en opgelucht loop ik terug naar de douane waar m’n spullen nog staan en zie ik Arie nog wachten. Hij zag me onder escorte verdwijnen maar wist verder niets. Alles onder controle schatje en met een dikke handkus loop ik door. So far so good. Ik zit op m’n plekje bij het raam en ontspan. De stoel tussenin is vrij, heel prettig.
Holland, ik kom eraan!! 🤗✈️

================================================================================================

 

Zaterdag 27 november

 

De afgelopen dagen zijn fantastisch geweest! Druk dat wel en eigenlijk iets teveel voor mijn conditie maar wat heb ik ervan genoten om m’n (klein)kinderen en lieve vrienden weer te zien en kunnen knuffelen. Ik ben zo liefdevol en zorgzaam ontvangen. Hier kan ik wel een poosje op teren. Maar ik kijk ernaar uit om weer maar huis te gaan. Ik mis mijn allesie en onze beesten. 
Door oudste zoonlief word ik naar Schiphol gereden en netjes afgeleverd tot waar hij echt niet verder met me meekan. Ik voel me goed en alles verloopt heel soepel. Bij de douane heb ik zelf geen gedoe maar m’n koffertje wordt eruit gehaald en moet ik openen want er lijkt iets verdacht. Ik zou niet weten wat maar wat moet dat moet. Eenmaal geopend komen er een paar stukken kaas uit. Deze neem ik altijd mee voor onze Hongaarse buren want die zijn daar gek op. Één stuk wordt verdacht en moet mee om vervolgens te verdwijnen in verschillende apparaten. Maar dit lekkere stuk komt weer terug en mag bij mij de koffer weer in. Bomcontrole meldt de douane beambte lachend. Daarom was het een aanbieding zeker?

================================================================================================