Donderdag 15 december

We zijn in het ziekenhuis voor bloedonderzoek en onderzoek door mijn oncoloog. Er zijn geen bijzonderheden gelukkig. Wel heb ik met haar besproken dat ik nu al twee keer uit het niets gevallen ben. Ze heeft hier niet direct een verklaring voor. Zal wel niks bijzonders zijn dan dus duiken we lekker de stad in. Energie is weer aardig terug en doen we of alles normaal is, ook weer eens leuk. 
============================================================================================

 

Vrijdag 16 december

Vandaag moet ik in de privékliniek zijn bij de internist n.a.v. een blaastest. Deze wees uit dat ik een bacteriologische infectie heb in mijn maag tengevolge van de chemotherapie. Deze heeft alle slijmvliezen aangetast waardoor makkelijk infecties kunnen optreden. Lekker dan, had ook al een maagvliesontsteking. Dit alles verklaart wel waarom ik vaak misselijk ben na het eten en last heb van reflux. Dussss, weer een nieuwe kuur voor een aantal weken. Kom ik ooit nog van al die medicijnen af vraag ik me weleens af? 
============================================================================================

 

Vrijdag 23 december

Gisteravond ben ik weer zomaar onderuit gegaan en dit keer kennelijk heel hard. Op het trapje voor het terras van ons gastenverblijf. Ook deze keer heb ik niks voelen aankomen, ook de val zelf heb ik niet gevoeld en ben ik gewoon opgestaan en naar huis gelopen. De vloer voelt lekker koud aan m’n wang dacht ik nog. Geen idee ook hoe lang ik daar gelegen heb. Het was al laat en ben ik gaan slapen, Arie lag al in bed en heeft dus niks gezien. Pas de volgende morgen voelde ik dat m’n slaap rechts heel pijnlijk en gezwollen was. M’n linkerhand was blauw en m’n rechter onderbeen was geschaafd. Beetje dof gevoel in m’n hoofd ook. 
We beginnen ons nu toch een beetje zorgen te maken want het is toch best raar. 
============================================================================================

 

Woensdag 28 december

Ik voel me vandaag niet erg lekker. Dof gevoel in m’n hoofd en constant een vaag misselijk gevoel. Het zomaar vallen en daarna van niets weten begint ons toch zorgen te baren. ‘s Middags de huisarts hier gebeld. Hij vindt met mijn voorgeschiedenis dat ik meteen ermee naar het ziekenhuis moet. Om te voorkomen dat we een eind rijden en misschien weggestuurd worden bellen we eerst naar het door hem opgegeven ziekenhuis. Maar daar spreekt niemand Engels of Duits. Op geen enkele afdeling waarmee ik word doorverbonden, niemand. 
We besluiten om onze huisarts in Nederland te bellen. Kan nog net want het is al tegen vijf uur. 
Nadat ik hem het probleem heb uitgelegd zegt hij mij dat hij contact zal opnemen met een neuroloog in het ziekenhuis in Hoorn. 
het is al tegen half zeven als hij mij belt. Ik moet met spoed bij de neuroloog in net ziekenhuis komen voor een hersenscan i.v.m. verdenking van een hersentumor. Er is meteen een afspraak voor me geregeld op vrijdagmiddag. Shit, hier hadden we niet echt op gerekend. 
Arie boekt meteen een ticket voor mij en zo kan ik morgen al vliegen. Alleen want hij moet bij de veestapel blijven. 
We krijgen geen oppas geregeld op zo’n korte termijn en het is ook bijna Oudjaar, dan is iedereen liever met familie en vrienden. 
============================================================================================

 

Donderdag 29 december

We zijn op weg naar de luchthaven. Om 17.05 uur staat mijn vlucht gepland. We zijn allebei gespannen en bang voor wat er nu boven ons hoofd hangt. Als het maar goedkomt is alles wat we ons afvragen. Het zal toch niet zijn dat…..?
Zo’n zware chemotherapie gehad, 10 kuren en 19 keer bestraald geweest en 17 keer immunotherapie.  
Als twee artsen én een neuroloog er zo’n spoed achter zetten zal dit toch een reden hebben denken we en de zenuwen vliegen ons nu toch echt door de keel. Hoe kwaadaardig is mijn kanker? De woorden van de professor waar ik na mijn diagnose voor de eerste keer kwam denderen nu zonder ophouden door m’n hoofd.  
“Je hebt de meest agressieve en snel groeiende vorm van borstkanker.” “Je hebt de meest agressieve en snel groeiende vorm van borstkanker.” “Je hebt de meest agressieve en snel groeiende vorm van borstkanker.”……………………….
Honderdduizend gebedjes doe ik. Lieve Heer, laat het alstublieft niet waar zijn. 
Het afscheid op de luchthaven valt ons zwaar en is emotioneel. Ik moet het zonder Arie doen maar in Nederland ben ik met m’n dochter in ons appartement en Arie zit straks  in spanning alleen thuis. 
============================================================================================

Vrijdag 30 december 

We zijn al vroeg op pad, mijn oudste zoon Maurice en ik. Hij is zo lief om me op te halen en met mij mee te gaan naar de huisarts waar ik om 08.30 uur moet zijn. Hij wilde me nog spreken voordat ik naar het ziekenhuis ga. 
Als ik aan de beurt ben worden we binnengeroepen door zijn vrouw die ook huisarts is want haar man is er niet. Oh? 
Het wordt een raar gesprek want zij blijkt niet erg op te hoogte te zijn van mijn situatie dus ik moet het hele verhaal gaan uitleggen. Ze is verbaasd als ik zeg dat ik vanmiddag al een afspraak heb voor een hersenscan want die wilde ze nu voor mij gaan regelen. We kunnen dus weer naar huis en vragen we ons af waarom ik eigenlijk bij de dokter moest zijn? 
Zijn we dus voor niks vroeg op pad geweest en besluiten we om ergens koffie met gebak te gaan scoren. 
Je moet wat hè?

 

Het is 15.30 uur als ik me bij de poli meld voor m’n afspraak van de hersenscan.  Nu ben ik samen met mijn dochter. Spannend is het nu wel. 
Om 16.00 uur ben ik aan de beurt en ik laat het nu maar over me heen komen. Ik kan bidden wat ik wil maar als die tumor er zit dan bid ik die er nu niet meer uit denk ik bij mezelf terwijl ik langzaam het apparaat binnenglijd. 
Een half uur later zitten we in de auto naar huis met een afspraak voor de uitslag op dinsdag om 09.00 uur. Sjesus dan pas? 
Dat betekent bijna vier dagen in dodelijke spanning waarin ook nog oudejaarsavond. Hoe gaan we die doorkomen? 
============================================================================================

Zaterdag 31 december

Het is oudejaarsdag en vanavond zou het normaliter feest moeten zijn maar wij zijn niet in feeststemming.  
Lekkere hapjes en champagne zijn wel in huis maar we zitten samen maar wat tv te kijken. Ik bel Arie om te zeggen dat hij welkom is om bij vrienden mee te eten en de avond te vieren maar hij wil niet, zit teveel in spanning. En dan breek ik en huil een emmer vol. De hele situatie vliegt me ineens zo naar de keel. Zo, dat luchtte even op en ik ga weer terug de huiskamer in om me op de bank in een dekentje te nestelen. Om middernacht wensen we elkaar een gelukkig en vooral gezond nieuwjaar maar we weten dat de kans reëel is dat het dat niet gaat worden. We staan even op het balkon naar het vuurwerk te kijken en besluiten dan om een blokje om te gaan. 
Buiten is het wel even lekker, het leidt af. 
Terwijl we langs een kroeg lopen twijfelen we even of we naar binnen zullen gaan om een drankje te doen maar het volk wat we daar zien zitten trek ons niet echt aan dus we lopen door en terug naar huis. 
Dit was m’n slechtste oudejaarsavond ooit. 

============================================================================================